Een inclusieve arbeidsmarkt begint bij mensen die willen meedoen, en bij werkgevers die daar ruimte voor maken. Daria is een goed voorbeeld van wat er mogelijk is als talent de kans krijgt. Zij kwam vanuit Iran, waar ze als architect werkte, als statushouder naar Nederland. Dankzij haar drive om door te leren en aan de slag te gaan, werkt ze sinds een jaar als BIM-modelleur.
De weg daarheen was lang. Daria vertelt: “We kwamen in 2019 naar Nederland en woonden bijna drie jaar in Den Helder.”
Stilstaan was voor haar geen optie. “Het was echt voor mij moeilijk, dat niets doen”, vertelt ze open. “Ik werd er depressief van, dus mijn man vroeg of er iets voor mij was. Zo begon ik als vrijwilliger bij de Vrolijkheid met kunstprojecten voor kinderen en volwassenen. Ook fotografie, waar ik enthousiast van werd.”
De werkcultuur leren
Tegelijkertijd bleven Daria en haar man, beiden architect, zoeken naar werk in hun vakgebied. Dankzij hun doorzettingsvermogen vonden ze een plek bij een architectenbureau. Daria begon daar met een tijdelijke aanstelling, en ging daarna vrijwillig verder: “Ik was daar de enige die modellen van ArchiCAD kon omzetten naar Revit, zoals de opdrachtgever wilde. Ik werkte zes maanden met salaris, maar als asielzoeker mag je maar zes maanden per jaar werken. Dus ik heb gevraagd of ik vrijwillig mocht doorgaan. In totaal werkte ik een jaar bij dat bedrijf.”
“Ik wilde graag leren, ervaring opdoen. Het was goed om meer te leren over de Nederlandse werkcultuur en bouwmethodes. In Iran werkte ik aan grote betonprojecten met veel glas, hier is het anders: meer hout en andere details.”
Een nieuwe baan
Toen Daria en haar man hun verblijfsvergunning kregen, verhuisde het gezin naar Heemskerk, waar het inburgeringstraject begon. Maar dat verliep niet altijd soepel: “Mijn man kreeg via advies een plek bij een architectenbureau. Dat was moeilijk, want zonder diploma in Nederland vertrouwt niemand je. Toch kreeg hij na drie maanden een kans en zijn ontwerp werd zelfs vierde of vijfde in een nationale competitie. Dat was een grote opsteker. Ze wilden hem graag houden, maar de werkvergunning was lastig te regelen. Dat lukte niet. Maar we werkten daar samen: hij een jaar, ik zes maanden betaald en zes maanden vrijwillig.”
Ondanks de drempels zette Daria door. Ze startte de MAP-cursus, waarbij ze haar cv naar verschillende werkgevers stuurde. Zo kwam ze in contact met haar huidige werkgever, midden in het inburgeringsproces. Nu werkt ze als BIM-modelleur bij een technisch bureau in Beverwijk.
Meer leren en ervaring opdoen
Het was een sprong in het diepe: “Ik twijfelde, want ik had twee kleine kinderen. Toch ben ik begonnen met werken, terwijl ik nog midden in de inburgering zat. De werkgever vroeg 32 uur werk, en ik had daarnaast nog acht uur les.”
“Ik wil graag meer weten, meer leren en meer ervaring krijgen.” Op haar werk werd dat opgemerkt. “Mijn leidinggevende vertelde me dat ik het tot nu toe heel goed heb gedaan. Mijn werk is belangrijk voor me. Het is dichtbij huis en ik kan het combineren met de zorg voor de kinderen.”
Ondertussen blijft ze investeren in haar ontwikkeling. Samen met haar man volgt ze een B2-taalcursus. Door haar baan en de kinderen heeft ze niet altijd evenveel tijd om te oefenen, maar ook op werk leert ze bij. De taal leren was heel belangrijk voor Daria: nu ze Nederlands spreekt, kan ze zich verstaanbaar maken op de werkvloer en daarbuiten.
Vertrouwen
Een werkgever die vertrouwen uitstraalt, maakt het verschil. “Deze zomervakantie had ik een probleem, omdat er niemand was om op mijn zoon te passen. Ik vertelde dat aan mijn leidinggevende. Die gaf me een laptop mee zodat ik twee dagen thuis kon werken.”
Dat moment raakte haar diep: “Op dat moment kon ik alleen maar huilen. En ik zei tegen mezelf: ik ben zo blij dat iemand me begrijpt, dat ze me vertrouwt, dat ik iets kan doen.”
Blik op de toekomst
Daria werkt nu al bijna een jaar in haar nieuwe functie. Ze heeft de ervaring, de motivatie en de ambitie. “In Iran was ik projectingenieur en atelierchef. Nu begin ik opnieuw, op een lager niveau. Dat is moeilijk, maar ik begrijp het. Ik zie dit als het begin van mijn weg. Ik wil doorgroeien. Meer leren. Ik wil projectengineer worden. Ik krijg daar gelukkig ook de ruimte voor.”
Ze steekt andere statushouders graag een hart onder de riem: “Geloof in jezelf. In het AZC kun je je zelfvertrouwen verliezen, maar je bent waardevol, je kunt bijdragen. En de maatschappij moet mensen ook een kans geven. Er zijn veel vooroordelen. Sommige werkgevers zien een andere naam en denken: “Dat wordt niks.” Maar er zijn zoveel goed opgeleide mensen in AZC’s. Ik kende iemand die in Iran als operatieassistent werkte. Zulke mensen heeft Nederland nodig.”
“Mijn zoon zei ooit: “Ik wil later bij de COA werken”, omdat dat het enige was wat hij kende. Maar ik wil hem een andere toekomst laten zien. Je kunt ook groeien in moeilijke omstandigheden. Net als planten die in het donker bloeien.”
Geeft u ook een kans?
Werkgevers die anders durven kijken naar werving en selectie, zijn onmisbaar in onze regio. Wilt u met uw bedrijf ook een kans bieden aan statushouders? U helpt niet alleen een ander, maar krijgt er een gemotiveerde werknemer voor terug. Uw WerkgeversServicepunt denkt graag gratis en vrijblijvend met u mee.