Helft van de werkgevers is niet bekend met regelingen
Deze week publiceerde het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) de publicatie ‘Arbeidsmarkt in kaart: werkgevers – editie 2’. Daaruit blijkt dat werkgevers zich vaak wel verantwoordelijk voelen voor een inclusief personeelsbeleid, maar hieraan in de praktijk slechts beperkt invulling geven. Deze publicatie is gebaseerd op het Arbeidsvraagpanel, een onderzoek onder werkgevers.
Beperkt aandeel inclusieve werkgevers
Ondanks de economische groei en de krappere arbeidsmarkt is het aandeel werkgevers dat werkplekken creëert voor mensen met een arbeidsbeperking de laatste jaren niet gestegen.
Tweederde van de werkgevers voelt zich in 2017/2018 verantwoordelijk om mensen met een arbeidsbeperking in dienst te nemen. Maar deze verantwoordelijkheid is maar beperkt vertaald in het invullen van werkplekken. In 2017/2018 had 17% van de werkgevers werknemers met een arbeidsbeperking in dienst.
Volgens SCP zijn deze percentages vergelijkbaar met die uit 2015/2016. Het aandeel werkgevers dat denkt in de komende 2 jaar (meer) mensen uit deze doelgroep in dienst te nemen is beperkt: 11%. De publicatie toont verder aan dat het aandeel werkgevers dat een (tamelijk) hoge prioriteit geeft aan het aannemen van mensen met een arbeidsbeperking sinds 2015 ongewijzigd op 14% ligt.
Relatief vaak prioriteit in overheidssector
Organisaties in de overheidssector geven relatief vaak prioriteit aan het aannemen van mensen met een arbeidsbeperking en mensen met een niet-westerse migratieachtergrond. Dit komt ook doordat deze sector veel grote organisaties kent.
Het aandeel werkgevers dat, volgens SCP, zeker niet van plan is om mensen met een arbeidsbeperking aan te nemen is gedaald van 50% naar 45%. Wellicht dat dit ook te maken heeft met de economische situatie. Als redenen voor het niet aannemen zijn genoemd: er zijn geen geschikte functies, er is geen personeel nodig of er is te weinig capaciteit voor begeleiding en ondersteuning.
Werkgevers onbekend met regelingen
De helft van de werkgevers is niet bekend met regelingen voor het in dienst nemen van mensen met een arbeidsbeperking, zoals de no- riskregeling. Loonkostensubsidie en de mogelijkheid van detachering is nog altijd bij een kwart van de werkgevers onbekend.
Concluderend kunnen we zeggen dat er voor de komende jaren nog een forse uitdaging ligt om meer werkgevers over de streep te trekken om mede vorm te geven aan een inclusieve arbeidsmarkt. Daarvoor is in ieder geval nodig dat subsidieregelingen en ondersteuningsmogelijkheden onder meer werkgevers bekend worden.
